Katowice - Obecnie.
Jestem typowym blondynem o niebieskich oczach. Wyglądam na 35 lat i nie rzucam się w oczy. Ktoś kiedyś powiedział, że mam sympatyczny wyraz twarzy. Ten właśnie sympatyczny wyraz twarzy wiele razy uratował mi życie.
Miłosz - tytuł roboczy
Katowice - Obecnie.
Wszedłem do starej kamienicy w centrum miasta. Klucz odebrałem w umówionym miejscu. Pierwszym co mnie zaskoczyło była odnowiona klatka. Nie pamiętałem, jak wyglądała dawniej, ale ludzi, których na niej mijałem już tak.
Katowice - Obecnie.
Kiedy znaleźliśmy się przy samochodzie ten sam się otworzył. Miał biały kolor i jak przystało na te czasy był napędzany silnikiem elektrycznym. Jego wygląd nie był dla mnie zaskoczeniem widywałem sporo takich na ulicach.
.png)
Gdzieś w Polsce - 1942.
Siedziałem na ziemi oparty o ścianę. Nie było mi już nawet zimo. Ubrany byłem w to co udało mi się ściągnąć z kilku zamarzniętych osób. Wiał silny wiatr, który potęgował uczucie chłodu. Musiało być dobrze poniżej 20 stopni na minusie.
Gdzieś w Polsce - 1942.
Głos mężczyzny, który do mnie mówił był wyraźny, donośny, ale i spokojny. Leżąc pod pojazdem niewiele widziałem. Tak właściwie to tylko jego czarne wysokie i bardzo zniszczone oficerskie buty. Widziałem coś jeszcze.
.png)
Gdzieś w Polsce - 1942.
Byłem troszkę ogłuszony, ale udało mi się szybko pozbierać. Wychyliłem się tak, że dostrzegłem obu napastników. Bez zastanowienia wycelowałem w pierwszego z nich i pociągnąłem za spust. Nastąpił huk i pistolet wypluł z siebie pocisk.
.png)
Berlin - styczeń 1942.
O Wolfsschanze czyli Wilczym Szańcu dowiedziałem się od jednego z żołnierzy jakiś czas temu w Berlinie. Do tego miasta przyjechałem w 1941 roku tuż przed świętami. Udało mi się nawiązać relacje z pewną Niemką, która ma na imię Mercedes.
.png)
Berlin - styczeń 1942.
Stałem tak oparty o lampę i udawałem, że szukam czegoś w kieszeni płaszcza. Nie przypuszczałem, że zaliczę taką wpadkę. Czułem jej spojrzenie i czułem, że idzie w moją stronę.
.png)
Berlin - styczeń 1942.
Patrzyłem na starszą kobietę. Kobietę, którą porzuciłem. Stała tak blisko mnie, a zarazem tak daleko. Te wszystkie lata zmieniły ją, ale w jej oczach dalej widziałem tą słodką dziewczynę.
.png)
Berlin - styczeń 1942
Siedzieliśmy sobie w trójkę pijąc herbatkę i słuchając opowieści z życia Laury. Słuchałem i chłonąłem wszystko jak gąbka, która leżała przez wieki na pustyni wypalana w dzień przez promienie słońca, a nocą wymrażana.